Z portalu granice.pl
Lech Mucha opowiada historie, które wydarzyły się naprawdę. Szczerze i bez owijania w bawełnę przedstawia to, co przydarza się chirurgom w czasie ich pracy. W książce nie brakuje pełnych humoru anegdot ukazujących realia współczesnych sal operacyjnych i pozwalających czytelnikowi zajrzeć w kuluary codziennej pracy medyków. Przeczytacie w niej na przykład o pierwszym samodzielnym dyżurze doktora Muchy; akcji ratunkowej wcześniaka przeprowadzonej brawurowo i z powodzeniem w zaledwie 12 minut; pacjencie, któremu robaki zjadały mózg oraz skrzypaczce, która na wizytę kontrolną przyszła z instrumentem i… udzieliła chirurgowi ekspresowej lekcji gry na skrzypcach.
Lech Mucha opowiada historie, które wydarzyły się naprawdę. Szczerze i bez owijania w bawełnę przedstawia to, co przydarza się chirurgom w czasie ich pracy. W książce nie brakuje pełnych humoru anegdot ukazujących realia współczesnych sal operacyjnych i pozwalających czytelnikowi zajrzeć w kuluary codziennej pracy medyków. Przeczytacie w niej na przykład o pierwszym samodzielnym dyżurze doktora Muchy; akcji ratunkowej wcześniaka przeprowadzonej brawurowo i z powodzeniem w zaledwie 12 minut; pacjencie, któremu robaki zjadały mózg oraz skrzypaczce, która na wizytę kontrolną przyszła z instrumentem i… udzieliła chirurgowi ekspresowej lekcji gry na skrzypcach.
Chirurgiczne cięcie. Opowieści jeszcze bardziej prawdziwe to długo wyczekiwana kontynuacja kultowej książki doktora Lecha Muchy, zatytułowanej Chirurdzy. Opowieści prawdziwe! Do lektury zaprasza Wydawnictwo eSPe. W ubiegłym tygodniu na naszych łamach mogliście przeczytać premierowy fragment książki Chirurgiczne cięcie. Dziś czas na kolejną odsłonę tej historii:
Potem, gdy lekarz skończy wszystkie obowiązkowe nauki, przychodzi moment chrztu bojowego. To chwila, gdy się podejmuje pełną odpowiedzialność za wszystkie swoje czyny. I tu kolejna analogia… Tak jak w brydżu ponosi się odpowiedzialność za wszystkie odzywki, tak w medycynie ponosi się odpowiedzialność za swoje czyny. Zostać szefem dyżuru ostrego – brzmi dumnie… Drugi stopień specjalizacji – brzmi dumnie… Być ordynatorem – też brzmi dumnie… Żeby być szefem chirurgii, wystarczy mieć drugi stopień specjalizacji i trzeba oczywiście wygrać konkurs… Ale w rzeczywistości to jest ogromna odpowiedzialność – od momentu uzyskania drugiego stopnia specjalizacji jest się tzw. samodzielnym operatorem, czyli za każdą decyzję osobiście ponosi się pełną odpowiedzialność – prawną i moralną. Do dziś dobrze pamiętam mój pierwszy samodzielny dyżur. Przez telefon otrzymałem informację od dyspozytorki w pogotowiu, że do szpitala wiozą pacjentkę…
Autor recenzji: Piotr Piekarski
